تولید کننده داروهای گیاهی، پروبیوتیک ها ، افزودنی های تخصصی خوراک و کنسانتره

شایع ترین بیماری های تنفسی طیور؛ پیشگیری و کنترل

عفونت های مجاری تنفسی از اهمیت بالایی در صنعت پرورش طیور برخوردارند. طبق آمار سازمان دامپزشکی ایران (IVO) بیشترین خسارت اقتصادی در گله های گوشتی مربوط به تلفات ناشی از عوارض تنفسی است. به طور کلی پرورش طیور تجاری تحت شرایط متراکم باعث افزایش حساسیت گله نسبت به انتشار سریع عوامل عفونی و شیوع بیماری ها شده است و با تغییراتی که توسط اصلاح نژاد صورت گرفته است طول دوره پرورش کوتاه شده و فرصت کافی برای تکامل ایمنی وجود ندارد که منجر به عملکرد و تکامل ایمنی ضعیف تر در سویه های پرتولید شده است.

نیوکاسل، برونشیت عفونی، آنفولانزا، لارینگوتراکئیت، مایکوپلاسموز و متاپنوموویروس طیور از مهم ترین بیماری های تنفسی صنعت طیور محسوب می شوند. این بیماری ها با خسارات شدید اقتصادی به خصوص در جوجه های گوشتی همراه هستند و می توانند به صورت حاد یا مزمن اتفاق بیفتند و با علائم شدید تنفسی و ضایعاتی در سایر ارگان ها همراه هستند. در بیماری های تنفسی طیور معمولا علائم عطسه، سرفه، التهاب ملتحمه و افزایش تلفات دیده می شود و بسته به شدت بیماری، تراکئیت و احتقان کبد، طحال و کلیه ها هم مشاهده می شود. هم چنین ضخیم شدن دیواره کیسه های هوایی و پوشیده شدن آنها با لخته های فیبرینی، پریکاردیت و پریتونیت و پری هپاتیت هم مشاهده می شود.

makiandampars - respiratory diseases in poultry

در ادامه به بررسی بیشتر هر یک از این بیماری های تنفسی مهم می پردازیم.

آنفولانزای پرندگان

ویروس آنفولانزای پرندگان (AIV) به خانواده ویروسی اورتومیکسوویریده (Orthomyxoviridae)، جنس ویروس آنفولانزای آ (influenza virus A) تعلق دارد. تحت گونه های متعددی از این ویروس ها وجود دارند که به وسیله دو گلیکوپروتئین سطحی هماگلوتینین (HA) و نورآمینیداز (NA) شناسایی می شوند. در حال حاضر 16 تحت گونه HA و 9 تحت گونه NA در پرندگان شناسایی شده اند. ویروس های آنفولانزای پرندگان، هم چنین بر اساس بیماری زاییشان در پرندگان طبقه بندی می شوند. ویروس های آنفولانزای پرندگان با بیماری زایی کم (LPAI)، گونه هایی با حدت کمتر هستند که عفونت بدون علامت و یا تحت بالینی و بیماری ملایم تا شدید تنفسی با علائم عطسه، سرفه، رال تنفسی و ترشح بیش از حد اشک ایجاد می کنند. ویروس آنفولانزای پرندگان با بیماری زایی بالا (HPAI) هم گونه های حاد تر این ویروس ها هستند که در صورت عفونت ماکیان با آنها علائم بالینی شدید عمومی همراه با تلفات بالا در گله مشاهده می شود. مخازن طبیعی این ویروس ها پرندگان آبزی هستند که می توانند از طریق تماس مستقیم، ویروس را به طیور اهلی منتقل کنند. با شروع قرن 21 میلادی، سویه های فوق حاد ویروس (HPAI) یک تهدید مهم برای طیور سراسر جهان تلقی می شوند و به دلیل شیوع و تلفات بالا و معدوم کردن گله های آلوده خسارات اقتصادی شدیدی به صنعت طیور وارد کرده اند. هم چنین علاوه بر این اثرات منفی بر طیور، برخی سویه های ویروس آنفولانزای پرندگان قادر به بیمار کردن انسان هم هستند.

اولین قدم به منظور پیشگیری از بیماری رعایت کردن اقدامات امنیت زیستی است اما ضعف در سیستم های امنیت زیستی منجر به عفونت در برخی از مزارع پرورش می شود. واکسیناسیون هم به منظور پیشگیری و کنترل اورژانسی هر دو پاتوتیپ LPAI و HPAI انجام می شود ولی  تنوع بالای ویروس، ساخت واکسن با اثر طولانی مدت را غیر ممکن کرده است. 

در حال حاضر هیچ درمان موثر و اختصاصی برای این بیماری در طیور صنعتی وجود ندارد. آمانتادین در کاهش تلفات موثر است اما مصرف آن در حیواناتی که به منظور تامین خوراک انسان پرورش داده می شوند از جمله طیور صنعتی ممنوع است و مصرف آن منجر به پیدایش سریع ویروس های مقاوم به آمانتادین می شود که برای سلامت عمومی یک تهدید است. می توان درمان حمایتی انجام داد و برای پیشگیری از عفونت های ثانویه باکتریایی آنتی بیوتیک تجویز کرد.

نیوکاسل

بیماری نیوکاسل توسط پارامیکسوویروس 1 پرندگان (avian paramyxovirus-1)، از جنس آوولاویروس (Avulavirus) و خانواده پارامیکسوویریده (Paramyxoviridae)، ایجاد می شود و یک بیماری مهم در بین طیور است  و به طور مداوم در میان طیور صنعتی در سراسر جهان شیوع پیدا می کند. این بیماری یک عفونت ویروسی حاد و به شدت کشنده است که تعداد زیادی از گونه های پرندگان اهلی و وحشی و به خصوص طیور صنعتی را درگیر می کند و به دلیل تلفات بالا و کاهش تولید، سالانه میلیون ها دلار خسارت به صنعت طیور وارد می کند. اطلاعات موجود نشان می دهند که اولین شیوع بیماری نیوکاسل در سال 1926 در دو مکان جغرافیایی مختلف در دنیا، جزیره جاوا در اندونزی و شهر نیوکاسل در انگلستان، اتفاق افتاده است.

علائم بالینی این بیماری از عفونت تحت بالینی تا بیماری با تلفات 100 درصدی متغیر است که علت آن تفاوت در سویه ویروس، گونه پرنده و وضعیت ایمنی است. سویه های لنتوژن ویروس فقط یک عفونت تنفسی ملایم ایجاد می کنند. سویه های مزوژن بیماری زایی متوسط دارند و دیسترس تنفسی و تلفات کم ایجاد می کنند. سویه های ولوژن نوروتروپیک اختلالات عصبی (تورتیکولیس، فلجی پا و بال ها) و تنفسی (سرفه و رال تنفسی) ایجاد می کنند و سویه های ویسروتروپیک بیشتر اختلالات گوارشی و اسهال متمایل به سبز ایجاد می کنند.

احتمالا علت اصلی پخش و انتشار این ویروس، پرندگان دریایی هستند که با مهاجرت در مسافت های طولانی باعث انتشار آن می شوند. ویروس نیوکاسل به صورت افقی و با بلعیدن یا تنفس ویروس از طریق تماس مستقیم با ترشحات پرنده آلوده منتقل می شود. هم چنین جوجه ها در داخل هچری ممکن است بیماری را از تخم مرغ های آلوده بگیرند. اما انتقال عمودی حقیقی این ویروس شناخته شده نیست.

برای بیماری نیوکاسل نیز مانند سایر بیماری های ویروسی درمان قطعی و اختصاصی وجود ندارد. بنابراین بهترین راه کنترل بیماری، پیشگیری است که عمدتا بر اساس واکسیناسیون است. معمولا واکسن های زنده از ویروس های لنتوژن ساخته شده اند مثل واکسن های Hitchner-B1، LaSota، V4 و NDW و واکسن های غیر فعال از سویه های مزوژن ساخته می شوند مثل واکسن های Roakin، Mukteswar، Komarov. استفاده از واکسن های زنده نیوکاسل از طیور در برابر شیوع فرم فوق حاد بیماری محافظت نمی کند که یک چالش بزرگ است. واکسن های غیر فعال هم از واکسن های زنده گران تر هستند و معمولا باید هر 6 ماه واکسیناسیون تکرار شود. واکسن های غیر فعال در جوجه هایی که قبلا واکسن زنده دریافت کرده اند، تاثیر بهتری دارند.

برونشیت عفونی

ویروس برونشیت عفونی (IBV) یک پاتوژن حاد و به شدت مسری تنفسی است که به دلیل علائم تنفسی، کاهش عملکرد تولید مثلی، و تلفات بالا به خصوص در صورت عفونت با سویه های نفروپاتوژن و یا رخداد عفونت های ثانویه ضرر های اقتصادی زیادی به صنعت پرورش طیور در سراسر جهان وارد می کند. این ویروس در گونه کروناویروس پرندگان طبقه بندی می شود و به جنس گاما کروناویروس یا گروه 3 کروناویروس ها از خانواده کروناویریده (Coronaviridae) تعلق دارد.

 بیماری برونشیت عفونی اولین بار در سال 1931 در جوجه های جوان ایالات متحده مشاهده شد. بسته به اینکه عفونت با کدام سویه ویروس اتفاق افتاده باشد، می تواند منجر به بیماری حاد مجرای تنفس فوقانی، کاهش تولید و کیفیت تخم مرغ و نفریت شود. علائم تنفسی بیماری برونشیت عفونی شامل علائم غیر اختصاصی مثل عطسه، سرفه، با دهان باز نفس کشیدن، رال تنفسی و ترشحات بینی است. هم چنین چشم های خیس و اشکی و گاهی سینوس های متورم هم دیده می شوند. جوجه های مبتلا افسرده و بی حالند و کنار منبع حرارتی جمع می شوند و مصرف خوراک و وزن گیری آنها نیز به طور قابل توجهی کم می شود. هم چنین برخی سویه های IBV به طور مستقیم با پاسخ های ایمنی ذاتی میزبان تداخل می دهند و منجر به سرکوب ایمنی پرنده می شوند. اما در جوجه های با سن بیشتر از 6 هفته علائم بیماری خفیف تر است و حتی ممکن است بیماری در گله تشخیص داده نشود. شدت علائم تنفسی در این بیماری تحت تاثیر شرایط آب و هوا، کیفیت محیط زندگی، سویه ویروس، برنامه واکسیناسیون و حضور عفونت های همزمان و یا ثانویه است.

 این ویروس از طریق تنفس و یا تماس مستقیم با اشیای آلوده منتقل می شود و شیوع آن در گله معمولا 100% است.

 برای پیشگیری و کنترل بیماری از واکسن های زنده و یا تخفیف حدت یافته استفاده می شود اما به دلیل اینکه این ویروس گونه های آنتی ژنی متعددی دارد و به دلیل جهش های پی در پی، مدام گونه های جدیدی از آن تشکیل می شوند که با یکدیگر نیز ایمنی متقاطع ندارند؛ جلوگیری از انتقال و کنترل بیماری کاری دشوار است.

برای درمان این بیماری هم درمان اختصاصی وجود ندارد اما می توان اقداماتی نظیر گرم کردن محیط، کیفیت خوب هوای محیط، کاهش تراکم پرندگان و تلاش برای مصرف خوراک به منظور جلوگیری از کاهش وزن انجام داد تا خسارات ناشی از این بیماری در گله کمتر شود. هم چنین استفاده از آنتی بیوتیک ها برای جلوگیری از التهاب کیسه های هوایی و عفونت ثانویه باکتریایی آنها توصیه می شود. در صورت نفریت هم کاهش پروتئین های جیره و تامین الکترولیت ها در آب آشامیدنی توصیه می شود.

لارینگوتراکئیت عفونی

لارینگوتراکئیت عفونی (ILT) یک بیماری تنفسی طیور است که اهمیت اقتصادی بالایی در صنعت طیور در سراسر جهان دارد. این بیماری اولین بار در سال 1925 در آمریکا، توسط هرپس ویروس 1 پرندگان (gallid herpesvirus-1) از جنس ایلتوویروس (Iltovirus)، تحت خانواده آلفاهرپس ویرینه (Alphaherpesvirinae) و خانواده هرپس ویریده (Herpesviridae) ایجاد شد و عموما تحت عنوان ویروس لارینگوتراکئیت عفونی (ILTV) شناخته می شود. این بیماری عمدتا در مرغداری های با تراکم بالا اتفاق می افتد و خسارات شدیدی به دلیل افزایش تلفات، کاهش تولید تخم مرغ، تاخیر در وزن گیری و مواجهه با سایر پاتوژن های تنفسی ایجاد می کند. کنترل بیماری بر اساس واکسیناسیون و اقدامات امنیت زیستی است. علائم این بیماری بیشتر در پرندگان بالغ مشاهده می شود، اما به طور کلی بیماری در تمام سنین ایجاد می شود. راه های اصلی انتقال بیماری چشمی و تنفسی هستند. ویروس لارینگوتراکئیت عفونی سلول های اپیتلیال حنجره و نای را درگیر می کند و منجر به ضایعاتی در نای ماکیان می شود که باعث رشد و توسعه غشای مخاطی، خون ریزی در نای، خفگی و مرگ پرنده می شود. علائم بالینی این بیماری سرفه، رال تنفسی، خلط خونی، دیس پنه مشخص و کاهش تولید تخم مرغ است. واگیری و تلفات در فرم حاد بیماری می تواند به 70% برسد. ارگان هایی که بیشتر از همه درگیر می شوند ملتحمه چشم و مجرای تنفسی به خصوص حنجره و نای هستند. شدت بیماری تحت تاثیر حدت ویروس، استرس، عفونت های همزمان، تراکم گله، وضعیت ایمنی گله و سن پرنده است.

در پرورش متراکم طیور، چرخه رشد کوتاه و اقدامات امنیت زیستی سفت و سخت به منظور کاهش نیاز به واکسیناسیون پروفیلاکتیک توصیه می شود. واکسیناسیون علیه این بیماری خیلی موفقیت آمیز نیست اما اگر بیماری در گله زود تشخیص داده شود، در صورت واکسیناسیون پرنده هایی که هنوز درگیر نشده اند می توان از آنها در برابر بیماری محافظت کرد.

تاکنون هیچ دارویی که منجر به کاهش ضایعات این بیماری و یا کاهش علائم آن شود شناسایی نشده و تنها می توان از آنتی بیوتیک ها برای جلوگیری از عفنت های ثانویه استفاده کرد.

متاپنوموویروس پرندگان

متاپنوموویروس پرندگان (Avian Metapneumovirus=AMPV) یک پاتوژن تنفسی اصلی در طیور سراسر جهان است که منجر به عفونت حاد و به شدت مسری دستگاه تنفس فوقانی در بوقلمون ها (Turkey Rhinotracheitis=TRT یا رینوتراکئیت بوقلمون) و ماکیان (Swollen Head Syndrome=SHS یا سندرم تورم سر) می شود. این بیماری اولین بار در آفریقای جنوبی در اواخر دهه 1970 میلادی در گله های بوقلمون مشاهده شد و در آن زمان به علت علائم بالینی و جراحات کالبد گشایی با نام رینوتراکئیت بوقلمون  شناخته شد. این بیماری با درگیر نمودن دستگاه تنفس فوقانی ماکیان و بوقلمون ها، منجر به کاهش عملکرد پرورشی از جمله کاهش رشد، تولید تخم مرغ، کاهش کیفیت پوسته و افزایش تلفات در صورت وجود عفونت های همزمان ویروسی و باکتریایی می شود و به همین دلیل خسارت اقتصادی قابل توجهی وارد می کند. این ویروس به خانواده پارامیکسوویریده (Paramyxoviridae)، تحت خانواده پنوموویرینه (Pneumovirinae) و جنس متاپنوموویروس تعلق دارد و در انواع بسیاری از گونه های طیور یافت می شود اما مخزن اصلی آن بوقلمون و ماکیان می باشند. بیماری به صورت افقی و با تماس مستقیم با پرندگان آلوده منتقل می شود ولی انتقال عمودی آن هنوز به اثبات نرسیده است.

makiandampars - avian metapneumovirus transmission

عفونت با پنوموویروس ها در ماکیان با سندرم تورم سر همراه است و بیشتر در سن 4 تا 6 هفتگی مشاهده می شود و میزان تلفات آن در شرایط غیر پیچیده تا 2% گزارش شده است و طی 10 تا 14 روز بهبودی اتفاق می افتد اما در فرم پیچیده بیماری می تواند 20 تا 30% تلفات داشته باشد.

علائم بالینی این بیماری معمولا شامل رال تنفسی، عطسه، تورم ملتحمه، تورم سینوس زیر چشم، ادم صورت، بی حالی و ضعف می باشد و در صورت ابتلا به عفونت های ویروسی و باکتریایی همزمان ممکن است پنومونی، پریکاردیت، پری هپاتیت و التهاب کیسه های هوایی نیز مشاهده شود که منجر به پیچیده شدن شرایط و افزایش تلفات می گردد.

کنترل این بیماری در گله ها براساس اقدامات امنیت زیستی است؛ گرچه در مزارع پرورش طیور با تراکم بالا، باید به منظور کاهش خسارات ناشی از تلفات و کاهش تولید و کیفیت تخم مرغ، واکسیناسیون نیز صورت گیرد. از آنجاییکه ایمنی همورال محافظت کافی در برابر این بیماری ایجاد نمی کند، واکسیناسیون باید منجر به پاسخ ایمنی موضعی و سلولی مناسب در برابر عفونت متاپنوموویروسی شود. بنابراین، برای این بیماری تیتر آنتی بادی یک شاخص خوب برای کارایی واکسن محسوب نمی شود.

همانند سایر بیماری های ویروسی، برای این بیماری هم درمان اختصاصی وجود ندارد و فقط می توان با پیشگیری از عفونت های باکتریایی ثانویه به کمک آنتی بیوتیک ها از شدید تر شدن بیماری جلوگیری کرد.

مایکوپلاسموز طیور

مایکوپلاسموز طیور یک بیماری عفونی با شیوع بالا در سراسر جهان است که به دلیل کاهش تولید تخم مرغ، کاهش رشد و بازدهی خوراک، افزایش تلفات، کاهش کیفیت لاشه و هزینه های واکسیناسیون و درمان خسارات زیادی به صنعت پرورش طیور وارد می کند. این بیماری اولین بار در بوقلمون ها در سال 1926 میلادی و در ماکیان در سال 1936 میلادی مشاهده شد. عامل آن متعلق به جنس مایکوپلاسما (Mycoplasma)، کلاس Mollicutes (باکتری های فاقد دیواره سلولی) و راسته Mycoplasmatales است. 2 گونه مایکوپلاسما سینوویه (Mycoplasma synoviae) و مایکوپلاسما گالی سپتیکوم (M. gallisepticum) در ماکیان و بوقلمون بیماری تنفسی ایجاد می کنند.

مایکوپلاسما گالی سپتیکوم در ماکیان بیماری تنفسی مزمن (CRD) و در بوقلمون ها سینوزیت عفونی ایجاد می کند. علائم بیماری تنفسی مزمن (CRD) عمدتا شامل عطسه، سرفه، ترشحات بینی، رال تنفسی و التهاب کیسه های هوایی در ماکیان و تورم سینوس زیر چشم بوقلمون است. اما در عفونت با مایکوپلاسما سینوویه غشاهای سینوویال مفاصل و غلاف تاندون ها هم تحت تاثیر قرار می گیرد و منجر به لنگش می شود. هم چنین علائم تنفسی ملایم با یا بدون سپتی سمی هم مشاهده می شود.

مایکوپلاسما ها هم به صورت عمودی، از طریق تخم مرغ، و هم به صورت افقی، از طریق تماس مستقیم با پرنده و وسایل آلوده و یا قطرات تنفسی آلوده، منتقل می شوند و حتی ممکن است عفونت به صورت تحت بالینی در گله باقی بماند. پرندگان وحشی هم می توانند مخزن بیماری باشند و در انتقال و انتشار عامل بیماری نقش مهمی دارند. عفونت در پرندگان در تمام سنین اتفاق می افتد اما پرندگان جوان حساس تر هستند.

روش های کنترل مایکوپلاسما در گله به طور عمده از طریق اقدامات امنیت زیستی، درمان و واکسیناسیون اتفاق می افتد. از آنجاییکه مایکوپلاسما ها دیواره سلولی ندارند، به آنتی بیوتیک های بتالاکتام مثل پنی سیلین و سفالوسپورین ها مقاومند اما به تتراسایکلین، ماکرولیدها، تیامولین، تیل مایکوزین و لینکومایسین-اسپکتینومایسین پاسخ می دهند.

راه حل

با توجه به اینکه این بیماری ها از طریق افزایش تلفات، کاهش رشد و تولید تخم مرغ و هزینه های درمان خسارات زیادی به گله وارد می کنند بنابراین پیشگیری از این بیماری ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. همان طور که پیشتر ذکر شد روش های پیشگیری عمدتا مبتنی بر واکسیناسیون و اقدامات امنیت زیستی است که هر کدام محدودیت ها و چالش های خود را دارند. برای مثال اقدامات امنیت زیستی ممکن است همیشه به خوبی و با دقت انجام نشوند و واکسیناسیون نیز بنا به دلایلی مانند ضعف سیستم ایمنی پرنده، روش واکسیناسیون، تنوع بالای ویروس و… همیشه موفقیت آمیز نیست. یکی از اقداماتی که برای پیشگیری از این بیماری های تنفسی می توان انجام داد استفاده از داروی کاملا گیاهی ایمونواکینامول است. ایمونواکینامول حاوی عصاره گیاهان اکیناسه (سرخارگل) و آویشن باغی است. عصاره سرخارگل به دلیل پلی ساکاریدهای خاص، فلاونوئیدها و ایزوبوتیل آمید های خود می تواند باعث افزایش تعداد لنفوسیت ها و هتروفیل ها و گلبول های سفید تام و تیتر آنتی بادی های سرمی شود و در کل منجر به تقویت ایمنی سلولی و همورال و بهبود تبدیل غذایی در جوجه های گوشتی می شود. هم چنین مصرف آن در طیور می تواند میانگین تیتر آنتی بادی در پاسخ به واکسیناسیون را افزایش دهد و منجر به کارایی بیشتر واکسن ها شود. گیاه اکیناسه خاصیت ضد آنفولانزا نیز دارد و باعث مهار هماگلوتینین و نورآمینیداز ویروس می شود که هر دو برای ورود ویروس به سلول و انتشار آن ضروری هستند و به طور کلی هم خاصیت ویروسیدال دارد و RNA ویروس های غشادار را نیز مهار می کند. سرخارگل دارای خاصیت ضد باکتریایی نیز می باشد؛ از آنجاییکه سرخارگل متعلق به خانواده کاسنیان (Asteraceae) است که غنی از پلی این ها و تیوفن های ضد باکتریایی هستند، بنابراین این ترکیبات می توانند اثرات ضد باکتریایی سرخارگل را ایجاد کنند و اثر ضد باکتریایی انتخابی آنها باعث می شود تا فقط ارگانیسم هایی که عفونت های تنفسی ایجاد می کنند از بین بروند، در حالیکه فلور طبیعی بدون آسیب باقی بماند.

ترکیبات اصلی آویشن تیمول و کارواکرول هستند که خاصیت آنتی اکسیدانی و ضد باکتریایی آن را ایجاد می کنند. آویشن نیز با پوشش ویروس (virus envelope) تداخل ایجاد می کند و بخش هایی از ویروس که برای اتصال ، نفوذ و ورود به سلول میزبان لازم هستند را می پوشاند و به این صورت اثر ضد ویروسی خود را اعمال می کند. آویشن به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی ناشی از فلاونوئید ها و با افزایش فعالیت لنفوسیت ها، ماکروفاژ ها، سلول های کشنده طبیعی (NK cells) و هم چنین افزایش فاگوسیتوز و سنتز اینترفرون و افزایش سطوح سرمی ایمونوگلوبولین ها می تواند منجر به تقویت ایمنی شود و اگر همراه با واکسیناسیون، آویشن هم مصرف شود، در صورت چالش گله با بیماری ها منجر به کاهش تلفات، علائم بالینی و ضایعات پس از مرگ می شود و شدینگ ویروس را کاهش می دهد. روغن های فرار آویشن نیز رشد میکروبی را مهار می کنند و می توانند جایگزین آنتی بیوتیک ها باشند. بنابراین ایمونواکینامول به دلیل خواص تقویت ایمنی، ضد ویروسی و ضد باکتریایی ناشی از ترکیبات خود می تواند از بروز بیماری های تنفسی ویروسی و باکتریایی در طیور جلوگیری کند.

علاوه بر پیشگیری، در صورتی که گله درگیر این بیماری های تنفسی شده باشد، از ایمونواکینامول برای درمان نیز می توان استفاده کرد. عصاره سرخارگل به کار رفته در این محصول به دلیل خواص ضد ویروسی و ضد باکتریایی خود می تواند باعث از بین بردن عامل بیماری شود و با پیشگیری از عفونت های باکتریایی ثانویه دستگاه تنفس می تواند از عفونت ریوی شدید تر و یا برونشیت جلوگیری کند. برخی از ویروس های تنفسی می توانند باعث ترشح بیش از حد و یا مزمن سایتوکاین های پیش التهابی، کموکاین ها و سایر مدیاتور ها شوند و پاسخ های التهابی بیش از حدی ایجاد کنند که خود منجر به علائم تنفسی می شود. بنابراین اکیناسه با سرکوب و یا کاهش این پاسخ های التهابی اضافی می تواند به بهبود علائم تنفسی کمک کند. هم چنین برخی ویروس ها باعث تحریک ترشح بیش از حد موکوس می شوند که علامت رایج برونشیت است. تحقیقات نشان داده اند که اکیناسه جلوی این اثر منفی را نیز می گیرد.

آویشن نیز به دلیل خواص ضد ویروسی، ضد میکروبی، آنتی اکسیدانی و تقویت ایمنی خود می تواند در درمان بیماری های تنفسی کمک کند. هم چنین با کاهش سطوح پروتئین فاکتور های رونویسی NF-kB p65 و NF-kB p52 و به دنبال آن کاهش سایتوکاین های پیش التهابی (IL-1β و IL-8) و ترشح MUC5AC در نای به بهبود اختلالات تنفسی کمک می کند هم چنین باعث تقویت عملکرد سیستم موکوسیلیاری هم می شود و با تسهیل خروج ترشحات تنفسی به باز شدن مجاری تنفسی و تنفس کمک می کند. هم چنین با افزایش آنزیم های گوارشی و بهبود استفاده از مواد مغذی از طریق تقویت عملکرد کبد باعث بهبود عملکرد گوارشی و تحریک اشتها می شود و به وزن گیری و رشد می کند.

مقدار و روش مصرف

به منظور پیشگیری از بیماری های تنفسی و تقویت سیستم ایمنی در گله های طیور: 250 میلی لیتر در 1000 لیتر آب آشامیدنی طیور به صورت روزانه

به منظور کاهش عوارض بیماری های تنفسی طیور: 500 میلی لیتر در 1000 لیتر آب آشامیدنی طیور تحت نظر دامپزشک

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

محصول ایمونوپروپوفیت نیز یک محصول کاملا طبیعی تقویت کننده سیستم ایمنی است که شامل عصاره های سرخارگل (اکیناسه)، شیرین بیان و پروپولیس است. شیرین بیان دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است و به دلیل فلاونوئید هایش باعث تعدیل و تنظیم ایمنی می شود. فلاونوئیدها از طریق مهار کینازهای گیرنده سلولی از جمله MAPKs، پروتئین کیناز اختصاصی سرین/ترئونین (Akt) و فسفاتیدیل‌ اینوزیتول-4،5-بیس فسفات 3- کیناز (PI3-K= phosphatidylinositol-4,5-bisphosphate 3-kinase) که با آبشارهای انتقال سیگنال سلولی تداخل دارد عفونت ویروسی را سرکوب می کنند و از طریق مسیرهای مختلف ایمنی را در برابر پاتوژن های خارجی تقویت می کنند. مصرف شیرین بیان  پتانسیل تکثیر لنفوسیت های B وT و سطوح سرمی ایمونوگلوبولین ها را نیز افزایش می دهد. هم چنین منجر به تعدیل باکتری های روده در جوجه های گوشتی می شود و به طور قابل‌ توجهی ارتفاع پرز روده (VH)، نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت روده و بیان mRNA ژن اکلودین، کلودین-1 ,موسین-2 (MUC2) را در روده  افزایش می دهد و این گونه با افزایش سلامت روده, عملکرد رشد جوجه های گوشتی نیز بهبود می یابد.

 فن اتیل استر کافئیک اسید (CAPE) ترکیب موثره پروپولیس است که دارای اثرات ضد التهابی و ضد ویروسی است و با مهار بیان ژن iNOS در سطح رونویسی و جلوگیری از فعالیت آن، اثر ضد التهابی خود را اعمال می کند و جلوی آسیب و تخریب بافت های التهابی را می گیرد. هم چنین این ترکیب آنتی اکسیدانی قوی است و منجر به افزایش تکثیر لنفوسیت های B و T می شود و ایمنی سلولی و همورال را تقویت می کند. اثرات مفید اکیناسه هم که پیشتر ذکر شد.

بنابراین ایمونوپروپوفیت با تقویت ایمنی سلولی می تواند توانایی مقابله با ویروس ها را افزایش بدهد و باعث از بین رفتن آنها شود و شدینگ ویروس را هم کم کند و از این طریق انتشار بیماری در گله را کاهش دهد. هم چنین با تقویت ایمنی همورال می تواند باعث بهبود پاسخ به واکسیناسیون علیه بیماری های عفونی شود و تیتر آنتی بادی های سرمی علیه این بیماری ها را افزایش دهد و در نتیجه منجر به نتیجه بهتر واکسیناسیون شود و مقاومت گله نسبت به بیماری های عفونی را افزایش بدهد و یا اگر بیماری در گله اتفاق افتاده بود می تواند به بهبود سریع تر آن کمک کند.

مقدار و روش مصرف

250 میلی لیتر در 1000 لیتر آب آشامیدنی طیور

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

به طور کلی می توان از دو محصول ایمونواکینامول و ایمونوپروپوفیت در کنار هم به منظور پیشگیری و درمان این بیماری های تنفسی مهم استفاده نمود.