بررسی اثرات اسپری طبیعی “ماریمند 7” در ترمیم زخم های دهانی گربه

بیماری پریودنتال

بیماری پریودنتال یکی از بیماری های شایع در سگ ها و گربه ها است و اغلب حیوانات بالای 2 یا 3 سال را درگیر می کند. این عارضه یک بیماری التهابی پیشرونده و دوره ای ساختارهای حمایت کننده دندان است و عامل اصلی بیماری دندان ها و از دست دادن زود هنگام دندان ها در سگ ها و گربه ها است. بیش از 87٪ سگ ها و 70٪ گربه های بالای سه سال تحت تاثیر این بیماری قرار می گیرند. بیماری ابتدا با التهاب لثه که یک عارضه ی برگشت پذیر است شروع می شود اما در صورتی که مورد توجه واقع نشود عود کرده و عواقب برگشت ناپذیری را به دنبال خواهد داشت. التهاب لثه توسط باکتری هایی که در ناحیه ی دندان موجب بروز پلاک می شوند، به وجود می آید و در مراحل پیشرفته تر که پریودنتیت است، موجب التهاب ساختار های عمیق تر دندان شامل؛ لیگامان پریودنتال و استخوان آلوئول می باشد و در نتیجه باعث تخریب تدریجی بافت ها و از بین رفتن اتصالات دندانی می شود.

پریودنتیت به عنوان یک عفونت چند عاملی با اتیولوژی پلاک باکتری، میکرو فلورا، وضعیت ایمنی، میزان بزاق، نژاد، سن، روال تمیز کردن پیشگیری و نوع غذا توصیف شده است. با این وجود، پلاک عامل اصلی بیماری زایی است که عمدتا از باکتری های گرم مثبت، هوازی و بی حرکت در اوایل عفونت و باکتری های بی هوازی، گرم منفی و حرکتی در مراحل بعدی عفونت است. در ادامه پیشرفت بیماری، به دلیل از دست رفتن اتصالات دندانی، دندان لق شده و در مرحله ای قرار می گیرد که می بایست کشیده شود. در این حالت بافت های اطرافی و آلویول دندانی مملو از بافتهای التهابی و عفونی هستند. به همین دلیل با زخم دهانی ناشی از محل دندان کشیده شده، مانند زخم جلدی برخورد شده و اقدام به بخیه حفره با استفاده از فلاپهای بافت نرم می شود، تا اینکه از نکروز استخوان آلویول، ناراحتی و درد بیمار، تاخیر در ترمیم زخم و نیز تشکیل فیستول دهانی بینی جلوگیری شود.

درد و ناراحتی حیوان، عدم دریافت تغذیه مناسب دهانی که بتواند ترکیبات لازم برای ترمیم را در اختیار بیمار قرار دهد، درمانهای آنتی بیوتیکی طولانی مدت و متعاقبا تضعیف سیستم ایمنی و از دست رفتن دندان ها نتیجه زخم هایی با ترمیم کند و طولانی در دهان است. به همین دلیل ضرورت ترمیم به موقع و حتی تسریع زخمهای دهان احساس می شود. فرآیند ترمیم زخم شامل واکنش های متوالی پیچیده ای بین سلول های مختلف، سایتوکاین ها و ماتریکس خارج سلولی می باشد. تولید بیش از حد رادیکال های آزاد سبب آسیب به بافت های پیوندی در حال تشکیل شده و موجب به تاخیر افتادن پروسه درمان زخم می گردد. همچنین التهاب بیش از حد در محل زخم سبب می شود پروتئازهای موجود، فعالیت انتخابی خود را از دست داده و علاوه بر تجزیه بقایای سلولی، سبب تخریب سایتوکاین ها، فاکتورهای رشد و گیرنده های سلولی شده و از فعالیت سلول های فیبروبلاست و سایر سلول های دخیل در ترمیم زخم جلوگیری کنند. وجود میکروارگانیسم ها در محل زخم نیز موجب طولانی شدن روند ترمیم می شود. در زخمهای دهانی به دلیل وجود بار میکروبی بالاتر دهان، علی رغم وجود ترکیبات آنتی باکتریال بزاق، امکان تاخیر در ترمیم و در نتیجه بوی بد دهان، درد و ناراحتی و بازگشت دیرتر بیمار به تغذیه دهانی وجود دارد.