سگ های ژرمن شپرد، سگ هایی بزرگ، فعال، هوشیار، پر جنب و جوش و عضلانی با شخصیتی استوار و هوش بالا هستند و تقریبا از پس هر کاری برمیایند و بهترین نژاد سگ های کاری محسوب می شوند. وفاداری، اعتماد به نفس، شجاعت و استواری سگ های ژرمن زبانزد است و آن ها را به نژادی محبوب در میان سگ دوستان تبدیل کرده است. این نژاد به منظور هوش بالا پرورش داده شده اند و این خصوصیت در کنار قدرت بدنی آن ها را تبدیل به سگ های ایده آل برای پلیس، ارتش، نگهبانی و امداد و نجات کرده است. ژرمن شپردها مشتاق یادگرفتن هستند و از داشتن هدف در زندگی لذت می برند. بسیار کنجکاوند و به همین دلیل برای نگهبانی و ماموریت های جستجو بسیار مناسبند. با توجه به ذات نگهبان این نژاد، برای جلوگیری از رفتار خشونت آمیز و محافظت بیش از حد از قلمرو و خانواده خود، سگ های ژرمن شپرد باید از سنین پایین اجتماعی شده و فرمانبردار شوند. سگ های ژرمن به راحتی با افراد غریبه دوست نمی شوند و به شدت وفادار، باهوش، فرمانبردار و محافظ صاحب خود هستند.
خصوصیات ظاهری نژاد ژرمن شپرد:
قد استاندارد این سگ ها حدود 60 تا 65 سانتی متر برای سگ های نر و 55 تا 60 سانتی متر در سگ های ماده است. وزن سگ های ژرمن شپرد تا بیش از 40 کیلوگرم نیز می رسد. سگ های این نژاد بیشتر از آن که قد بلندی داشته باشند، بدنی کشیده دارند. در سگ های اصیل ژرمن شپرد کمر با شیب ملایمی به اندام خلفی منتهی می شود. این سگ ها پیشانی برجسته، پوزه مستطیلی، آرواره های قوی و بینی سیاه داشته و اندازه چشم ها متوسط و قهوه ای رنگ است. گوش ها در سگ های بالغ بزرگ و ایستاده است و هنگام حرکت به عقب کشیده می شود. دم پوشیده از مو است و رو به پایین تا قوزک پا می رسد. سگ های ژرمن شپرد پوششی دولایه و متراکم دارند و به دو شکل موبلند و موکوتاه دیده می شوند. ژن موی کوتاه در این نژاد غالب است و موی بلند کمتر دیده می شود. خصوصیت ظاهری بارز سگ های ژرمن شپرد پوشش قهوه ای، طلایی و مشکی است ولی رنگ ها و واریانت های متنوع دیگر نظیر کاملا سیاه، کاملا سفید، نقره ای، آبی، جگری و پاندا نیز دارند.
تاریخچه نژاد ژرمن شپرد:
در دهه 1890 تلاش ها برای استاندارد کردن نژادهای سگ آغاز شد. از آن زمان سگ ها برای حفظ خصوصیاتی که آن ها را برای انجام وظایفشان به عنوان نگهبان گله و محافظت از گله در برابر حیوانات شکارچی ایده آل می کرد پرورش داده شدند. در آلمان، در جوامع کوچک، چوپان ها سگ های مناسب را انتخاب کرده و پرورش می دادند. خصوصیات ایده آل آن ها برای هدایت و محافظت از گله، هوش، سرعت، قدرت و بویایی قوی بود. نتیجه این تلاش ها سگ هایی بود که این خصوصیات را دارا بودند ولی از نظر ظاهری و میزان توانایی در هر جامعه متفاوت بودند. با صنعتی شدن و بزرگ شدن شهرها، جمعیت حیوانات درنده رو به افول گذاشت و نیاز به سگ گله کمتر شد ولی در همان زمان علاقه و توجه به سگ های گله به عنوان سگ هایی کاری، متنوع و باهوش زیاد شد ولی نژادی وجود نداشت که تمامی خصوصیات ایده آل یک سگ کاری را داشته باشد.
در سال 1899، وون اشتفانیتز در یک مسابقه نمایش سگ شرکت کرده بود که سگی به نام “هکتور” را دید. هکتور حاصل چندین نسل پرورش انتخابی بود و تمامی انتظارات وون اشتفانیتز از یک سگ کارگر را برآورده می کرد. او به قدری تحت تاثیر قدرت، هوش، وفاداری و زیبایی سگ قرار گرفت که فورا آن را خریداری کرد. بعد از خرید نام او را به “هوراند وون گرافرات” تغییر داد و “انجمن سگ های ژرمن شپرد” را پایه گذاری کرد و هوراند رسما به عنوان اولین سگ نژاد ژرمن شپرد شناخته شد. بعد از چند دهه تلاش انجمن، نژاد ژرمن شپرد تبدیل به یکی از محبوب ترین و پرشمارترین نژادهای سگ شد، موقعیتی که تا امروز نیز حفظ کرده است. در نیمه اول قرن بیستم، نژاد ژرمن شپرد به عنوان نماد پاکی نژادی و نظامی گری توسط حکومت نازی مورد استفاده قرار گرفت و در آن دوران بسیار محبوب شد. هیتلر در سال 1921 که پول زیادی هم نداشت، سگی ژرمن به نام “پرینتز” را به سرپرستی گرفت که به دلیل تنگدستی مجبور شد آن را واگذار کند. پرینتز با این حال توانست فرار کند و نزد هیتلر برگردد. هیتلر که شیفته وفاداری و فرمانبرداری سگ شده بود از همان زمان به نژاد ژرمن شپرد علاقه خاصی پیدا کرد. او چندین سگ دیگر از این نژاد را نگهداری کرد، از جمله “بلوندی” سگی که در نبرد برلین در انتهای جنگ جهانی دوم درکنار او بود. این سگ ها در نشر پروپاگاندای آلمان نازی نقش به سزایی داشتند و هیتلر را به عنوان فردی حیوان دوست به تصویر می کشیدند. زمانی که هیتلر برای خودکشی آماده می شد، از دکترش خواست تا یک کپسول سیانید را روی بلوندی امتحان کند. بلوندی با خوردن کپسول فورا مرد. گفته می شود که مرگ بلوندی بیشتر از مرگ “اوا براون” دوست دختر هیتلر، افراد حاضر در پناهگاه را تحت تاثیر قرار داد. بعد از پایان جنگ جهانی به دلیل احساسات ضد آلمانی شدید آن دوران، نام ژرمن شپرد به نام “سگ گرگی آلساکی” تغییر کرد. آلساک نام منطقه ای فرانسوی در مرز آلمان است. پس از دهه ها در سال 1977 نام ژرمن شپرد دوباره به عنوان نام رسمی این نژاد ثبت شد.
مشکلات و بیماری های رایج نژاد ژرمن شپرد:
از مشکلات رایج نژاد ژرمن شپرد می توان به دیسپلازی یا دررفتگی مفصل لگن یا آرنج اشاره کرد. دیسپلازی مفصلی می تواند به تدریج موجب درد و التهاب مفصل شود. در یک بررسی در دانشگاه زوریخ دیده شد که بیش از 45% سگ های ژرمن پلیس مبتلا به مشکلات ستون فقرات بودند. در یک بررسی دیگر مشاهده شد که 19% سگ های این نژاد دچار دیسپلازی لگن هستند. برای جلوگیری از بروز این مشکل راه هایی وجود دارد. اول از همه اینکه از سلامت پدر و مادر توله ای که به سرپرستی میگیریم مطمئن شویم و اگر این مشکل در سگ ما بروز کرد از ادامه نسل آن جلوگیری کرده و سگ را عقیم کنیم. رژیم غذایی مناسب و جلوگیری از پریدن و جست و خیزهای شدید نیز می تواند موثر باشد. میتانگین عمر این نزاد به طور متوسط 10 تا 12 سال است که برای سگ های این سایز طبیعی است.
