مایکوتوکسین ها در خوراک؛ چالش ها و راه حل ها

مایکوتوکسین ها متابولیت های ثانویه با وزن مولکولی پایین هستند که توسط طیف وسیعی از قارچ ها، به خصوص کپک ها، تولید می شوند. بیش از 200 گونه کپک وجود دارد که مایکوتوکسین تولید می کنند. آفلاتوکسین ها، زیرالنون، اکراتوکسین A، فامونیزین ها، تریکوتسن ها و T-2 توکسین ها برخی از مایکوتوکسین ها هستند که می توانند به طور قابل توجهی سلامت و عملکرد تولیدی دام و طیور و آبزیان را تحت تاثیر قرار بدهند. به علاوه مایکوتوکسین ها تهدیدی جدی برای سلامت گوشت، تخم مرغ و شیر از نظر زنجیره غذایی سالم محسوب می شوند. آفلاتوکسین از جمله شناخته شده ترین مایکوتوکسین ها می باشد و اثرات سرطان زایی بالایی هم دارد.

مایکوتوکسین ها می توانند به دیواره سلولی نفوذ کرده و به DNA برسند؛ در نتیجه تداوم فرایند نسخه برداری را به هم زده و سنتز پروتئین را مختل می کنند. هم چنین دریافت مقادیر زیاد آنها ایمنی را سرکوب می کند.

رشد قارچ ها و متعاقبا تولید مایکوتوکسین توسط آنها به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله: فصل، محل کشت، خشکسالی، زمان برداشت محصولات و محل نگهداری.

آلودگی غلات به مایکوتوکسین ها، به دلیل استفاده گسترده توسط انسان و حیوانات، توجه ویژه ای را به خود جلب کرده است.

 رخداد آلودگی با مایکوتوکسین در زمان ها و مکان های جغرافیایی مختلف، متفاوت است که بخشی از آن به دلیل تفاوت در شرایط آب و هوایی می باشد. آب و هوا به طور قابل توجهی رشد، انتشار و تولید مایکوتوکسین ها توسط قارچ ها را تحت تاثیر قرار می دهد و تغییر شرایط آب و هوایی می تواند ریسک آلودگی خوراک با قارچ های تولید کننده مایکوتوکسین را افزایش داده و امنیت غذایی را به خطر اندازد.

بر اساس تخمین سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (FAO)، 25 % خوراک تولید شده در دنیا دارای درجات متفاوتی از آلودگی با مایکوتوکسین می باشد. در سال 2021 میلادی نیز، در 72% نتایج آنالیز خوراک، آلودگی با حداقل یک مایکوتوکسین وجود داشت. البته تنها 35% آنها سطح آلودگی بالا و خطرناک داشتند و وومیتوکسین (Vomitoxin)، زیرالنون و آفلاتوکسین شایع ترین مایکوتوکسین ها در سراسر دنیا بودند.

ضایعات ناشی از مسمومیت با مایکوتوکسین ها

مایکوتوکسین ها به طور اولیه و مستقیم یا همراه با سایر عوامل استرس زای اولیه مثل عوامل بیماریزای عفونی، بیماری ها و مشکلات مختلفی را به وجود می آورند که به طور کلی مایکوتوکسیکوز نامیده می شود. معمولا علائم بالینی و ضایعات ناشی از مایکوتوکسیکوز می توانند به تشخیص حضور مایکوتوکسین کمک کنند اما همیشه این علائم کاملا مشخص و دقیق نیستند. برای مثال وقتی آفلاتوکسین و اکراتوکسین A با هم خوراک طیور را آلوده می کنند، منجر به تقویت اثر یکدیگر می شوند. در این حالت اکراتوکسین A از بروز اثرات اصلی آفلاتوکسین (مثل کبد بزرگ، زرد، چرب و شکننده) جلوگیری می کند و در نتیجه توانایی تشخیص آفلاتوکسیکوزیس را کاهش می دهد. در این آلودگی، ارگان اصلی که آسیب می بیند کلیه است. ترکیب آفلاتوکسین و توکسین های T-2 هم به همین صورت است و اثر یکدیگر را تقویت می کنند.

موارد حاد مایکوتوکسیکوز که در اثر خوردن مقادیر زیاد مایکوتوکسین ها ایجاد می شود می تواند منجر به تلفات و کاهش قابل توجه عملکرد تولیدی دام، طیور و آبزیان شود. به علاوه علائم بالینی و ضایعات پس از مرگ شدید و قابل توجهی هم بر جای می گذارد. گرچه اغلب اوقات مایکوتوکسیکوزیس به صورت مزمن و در اثر خوردن مقادیر کم مایکوتوکسین ها رخ می دهد و منجر به افت عملکرد و رخداد تغییرات غیر اختصاصی مثل خون ریزی های زیر جلدی در طیور و تضعیف ایمنی می شود. در طی دوره پرورش اگر عملکرد حیوانات بدون وجود بیماری یا عفونت، مشکل محیطی یا مدیریتی و یا کمبود تغذیه ای کاهش پیدا کند، می توان به مایکوتوکسیکوز مشکوک شد. البته در موارد مزمن مایکوتوکسیکوز،علاوه بر گرفتن تاریخچه، علائم بالینی و مشاهده ضایعات پس از مرگ در گله، آنالیز خوراک برای تشخیص مایکوتوکسین ها نیز ضروری می باشد.

تاثیر مایکوتوکسین ها بر لوله گوارش

از آنجاییکه بسیاری از مایکوتوکسین ها و متابولیت های آنها سنتز پروتئین ها را مهار می کنند، بنابراین بافت هایی که سنتز پروتئین و بازسازی (Turn Over) بالایی دارند، مثل دستگاه گوارش، بیشتر به اثرات سمی مایکوتوکسین ها حساس می باشند. به علاوه لوله گوارش به طور مکرر و بیشتر از سایر ارگان ها با مایکوتوکسین ها در تماس است. مایکوتوکسین های مختلف فراهم زیستی متفاوتی دارند. این موضوع از چند جهت حائز اهمیت می باشد: 1) آیا مایکوتوکسین ها جذب گردش خون عمومی شده اند یا نه؟ 2)  توکسین هایی که دیرتر جذب خون می شوند و مدت طولانی تری در تماس با روده هستند، فرصت بیشتری برای تماس با سلول های میکروبی موجود در روده دارند. این سلول ها هم به اثرات منفی مایکوتوکسین ها حساس می باشند.

تریکوتسن B می تواند بر زیست پذیری سلول های اپیتلیوم روده اثر داشته باشد. طبیعتا زیست پذیری این سلول ها بر عملکرد روده و سلامت حیوان تاثیر زیادی دارند. هم چنین اگر چند مایکوتوکسین با یکدیگر ترکیب شوند، اثر آنها تقویت می شود. به علاوه مایکوتوکسین ها آسیب های اکسیداتیو زیادی هم ایجاد می کنند و بیان سایتوکاین های التهابی روده را افزایش می دهند. التهاب روده می تواند به سلامت مخاط روده آسیب برساند.

به طور متوسط مصرف مایکوتوکسین ها در جوجه های گوشتی مصرف خوراک را تا 12% و وزن گیری را تا 14% کاهش می دهند.

فلور میکروبی روده نیز نقش مهمی در سلامت و عملکرد حیوان ایفا می کند. فلور میکروبی سالم از کلونیزاسیون پاتوژن ها در اپیتلیوم روده و نفوذ آنها به سد روده ای جلوگیری می کند، بافت های لنفاوی وابسته به روده و ایمنی عمومی را تنظیم می کند و به توسعه روده کمک می کند که نتیجه آن بهبود هضم و جذب مواد مغذی می باشد. بر اساس نتایج مطالعات انجام شده، اکراتوکسین A به طور قابل توجهی منجر به کاهش غلظت استیک اسید، اسید بوتیریک و کل اسید های چرب کوتاه زنجیر در روده می شود که نشان دهنده تاثیر آن بر ترکیب و متابولیسم فلور میکروبی روده می باشد. هم چنین اثرات منفی T-2 توکسین ها، زیرالنون و دئوکسی نیوالنول بر فلور میکروبی هم به اثبات رسیده است. به طور کلی می توان گفت که مایکوتوکسین ها بر ترکیب فلور میکروبی روده و تولید محصولات تخمیری آنها تاثیر منفی می گذارند و در نتیجه از این طریق سلامت و عملکرد حیوان را تحت تاثیر قرار می دهند. 

اثرات منفی مایکوتوکسین ها بر دستگاه گوارش دام، طیور و آبزیان منجر به کاهش تولید و خسارات اقتصادی شدید می گردد. بنابراین به منظور بهبود و کاهش اثرات منفی آنها بر دستگاه گوارش و فلور میکروبی می توان از مکمل های سین بیوتیک MLC و سین بیوفیت پی استفاده نمود.

سین بیوتیک MLC محلول در آب، حاوی پروبیوتیک لاکتوباسیلوس کازئی و پری بیوتیک دکستران الیگوساکارید می باشد و می توان از آن در انواع دام، طیور و آبزیان استفاده نمود. لاکتوباسیلوس کازئی پروبیوتیکی بسیار مقاوم است که بدون آسیب و به مقدار زیادی به روده رسیده و منجر به تقویت فلور میکروبی روده می شود. آنها از طریق رقابت با باکتری های بیماری زا بر سر جا و غذا منجر به حذف آنها شده و به بهبود ایمنی، سلامت و عملکرد دستگاه گوارش کمک می کنند. دکستران نیز پری بیوتیکی بسیار مقاوم بوده که بدون تغییر به روده می رسد و به رشد و تکثیر فلور میکروبی روده کمک می کند. هم چنین در زنده ماندن و تکثیر پروبیوتیک لاکتوباسیلوس کازئی نقش به سزایی دارد. به علاوه با تحریک سیستم کمپلمان به تقویت ایمنی نیز کمک می کند. فروکتوالیگوساکارید ها (FOS) و مانان الیگوساکارید (MOS) از جمله دیگر پری بیوتیک های رایج هستند. در گذشته تصور می شد فروکتوالیگوساکارید ها به طور اختصاصی فقط توسط باکتری های تولید کننده اسید لاکتیک مصرف شده و باعث تحریک و تکثیر آنها می شوند اما مطالعات جدید نشان داده اند که این الیگوساکارید به طور غیر اختصاصی توسط سایر باکتری ها از جمله باکتری های پاتوژن نیز تخمیر شده و به رشد و تکثیر آنها هم کمک می کند. مانان الیگوساکارید نیز توسط آنزیم های گوارشی تجزیه شده و از بین می رود. اما دکستران الیگوساکارید در برابر آنزیم های گوارشی، اسید های صفراوی و اسید شیردان مقاوم بوده و بدون آسیب به روده می رسد و در آنجا تنها باکتری های تولید کننده آنزیم دکستراناز مانند باکتری های مفید تولید کننده اسید لاکتیک از آن استفاده می کنند.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

هم چنین در طیور برای کاهش اثرات منفی مایکوتوکسین ها و تقویت فلور میکروبی از سین بیوفیت پی نیز می توان به صورت مخلوط در دان استفاده نمود. سین بیوفیت پی حاوی پروبیوتیک های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس کازئی، انتروکوکوس فاسیوم و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم در کنار پری بیوتیک اختصاصی دکستران و عصاره شیرین بیان می باشد. این پروبیوتیک ها به تقویت و افزایش تنوع فلور میکروبی روده کمک کرده و منجر به تقویت سد مخاطی روده و بهبود عملکرد گوارشی می شوند. دکستران نیز علاوه بر کمک به زنده ماندن و تکثیر پروبیوتیک ها منجر به تقویت ایمنی نیز می شود. هم چنین مواد موثره موجود در شیرین بیان دارای خاصیت آنتی اکسیدانی بوده و استرس های اکسیداتیو ناشی از مایکوتوکسین ها را کاهش می دهند و با تحریک ترشح موکوس و فعالیت ضد پپسین خود موجب بهبود محیط دستگاه گوارش می شود.

هم چنین برای تقویت اتصال محکم بین سلول های اپیتلیوم روده و استحکام سد مخاطی روده و کمک به تقویت ایمنی می توان از مکمل های سین بیوتیک MLC و سین بیوفیت پی هم استفاده نمود.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

تاثیر مایکوتوکسین ها بر ایمنی

مصرف مایکوتوکسین ها می تواند بر سیستم ایمنی اثرات منفی داشته باشد. بسیاری از سلول های ایمنی از جمله ماکروفاژ ها، لنفوسیت های B و T و سلول های کشنده طبیعی (NK cells) به مایکوتوکسین ها به خصوص دئوکسی نیوالنول حساس هستند. مایکوتوکسین ها می توانند تغییراتی در ترشح سایتوکاین ها به وجود بیاورند، آپوپتوز سلول ها را افزایش بدهند و تولید آنتی بادی در پاسخ به واکسن را سرکوب کنند.

سلول های اپیتلیومی روده نیز یک جزء مهم از سیستم ایمنی ذاتی هستند و یک سد کلیدی بین محیط بیرون (غذا هایی که خورده می شوند) و محیط داخلی اصلی بدن حیوان محسوب می شوند. بر اساس مطالعات، مایکوتوکسین ها نفوذ پذیری لایه اپیتلیومی روده را افزایش می دهند که منجر به نشت بیش از حد و کنترل نشده مواد خارجی به داخل بدن حیوان می شود. به علاوه همان طور که پیشتر ذکر شد، مایکوتوکسین ها زیست پذیری سلول های روده را مختل کرده و تکثیر سلول ها را کاهش می دهند و از این طریق جلوی بازسازی روده را می گیرند. مایکوتوکسین ها بیان سایتوکاین ها توسط سلول های اپیتلیوم روده را هم تحت تاثیر قرار می دهند و باعث افزایش بیان سایتوکاین های پیش التهابی در روده می شوند. 

تضعیف ایمنی ناشی از مایکوتوکسین ها سبب شکست واکسیناسیون و افزایش حساسیت حیوانات به بیماری های عفونی و تلفات می شود و از این طریق خسارات زیادی وارد می کند. بنابراین به منظور تقویت ایمنی دام و طیور و جلوگیری از این خسارات می توان از محصول کاملا طبیعی ایمونوپروپوفیت استفاده نمود. ایمونوپروپوفیت حاوی عصاره های اکیناسه (سرخارگل)، شیرین بیان و پروپولیس می باشد. گیاه اکیناسه منجر به تنظیم ترشح کموکاین ها و سایتوکاین ها، کنترل فعالیت سلول های کشنده طبیعی (NK cells)، افزایش تکثیر لنفوسیت های B و تعداد کلی لکوسیت ها و افزایش سطح سرمی ایمونوگلوبولین ها می شود. شیرین بیان نیز دارای اثرات ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است و میزان ایمونوگلوبولین های A و M و G سرم و پتانسیل تکثیر لنفوسیت های  B و T را افزایش می دهد. به علاوه شیرین بیان قادر به تعدیل باکتری های روده، افزایش ارتفاع ویلی های روده و نسبت ارتفاع ویلی به عمق کریپت و … می باشد و منجر به بهبود سلامت روده می شود. پروپولیس نیز دارای اثرات ضد التهابی، تنظیم ایمنی و آنتی اکسیدانی می باشد و منجر به تقویت ایمنی سلولی و همورال و افزایش تولید آنتی بادی می شود. در مجموع داروی طبیعی تقویت کننده ایمنی ایمونوپروپوفیت می تواند اثرات منفی مایکوتوکسین ها بر ایمنی را بهبود بخشد و منجر به پاسخ بهتر به واکسیناسیون شود.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

هم چنین برای تقویت اتصال محکم بین سلول های اپیتلیوم روده و استحکام سد مخاطی روده و کمک به تقویت ایمنی می توان از مکمل های سین بیوتیک MLC و سین بیوفیت پی هم استفاده نمود.

تاثیر مایکوتوکسین ها بر حساسیت به عفونت ها

اثرات منفی مایکوتوکسین ها بر دستگاه های ایمنی و گوارش موجب می شود که در رخداد، شدت و طول مدت عفونت های گوارشی و عمومی نقش مهمی داشته باشند. برای مثال اگر همزمان با بیماری کوکسیدیوز در طیور، مایکوتوکسیکوز هم اتفاق بیفتد، پاسخ ایمنی سلولی به عفونت مختل شده و بهبود روده پس از درمان عفونت هم با تاخیر انجام می شود. به علاوه مایکوتوکسین ها اثر دارو های ضد کوکسیدیوز مثل لازالوسید را هم کاهش می دهند.

مایکوتوکسین ها تهاجم و عبور سالمونلا از سلول های روده را هم تقویت می کنند. این اثر مایکوتوکسین ها هم به علت حساس نمودن میزبان به عفونت ها و هم به علت تاثیر بر متابولیسم باکتریایی و بیان فاکتور های حدت آن می باشد.

در مورد بیماری کلی باسیلوز هم اثرات منفی مایکوتوکسین ها به علت تقویت کلونیزاسیون اشرشیا کلای در روده و تضعیف ایمنی میزبان می باشد.

به علاوه اثرات مخرب مایکوتوکسین ها بر اپیتلیوم روده یک عامل مستعده کننده برای آنتریت نکروتیک است. آسیب های مایکوتوکسین ها بر عملکرد و سد روده منجر به اختلال در هضم و جذب روده و حتی نشت مواد مغذی می شود و در نتیجه سوبسترای لازم برای تکثیر کلستریدیوم پرفرنژنس را فراهم می کند. 

بنابراین به طور کلی می توان گفت که مایکوتوکسین ها با تضعیف ایمنی و آسیب سد روده ای حساسیت حیوانات به انواع عفونت ها را افزایش می دهند. در نتیجه همان طور که پیشتر توضیح داده شد، استفاده از محصولات ایمونوپروپوفیت، MLC و سین بیوفیت پی می تواند با تقویت ایمنی ذاتی و اکتسابی، تقویت فلور میکروبی روده و سد مخاطی و تقویت ایمنی روده ای، مجددا مقاومت دام، طیور و آبزیان را به انواع عفونت ها افزایش دهد.

تاثیر مایکوتوکسین ها بر کبد و کلیه

مایکوتوکسین ها دارای اثرات سمی بر کبد و کلیه می باشند و منجر به تغییرات هیستوپاتولوژیک در این ارگان ها می شوند. کبد ارگان هدف اولیه در مسمومیت با آفلاتوکسین ها محسوب می شود. آفلاتوکسین ها پس از اینکه توسط آنزیم های کبدی متابولیزه شدند، به پروتئین ها متصل می شوند و سمیت حاد ایجاد می کنند. کبد چرب و متورم، التهاب کبد و آسیب اکسیداتیو نیز از جمله تغییراتی هستند که در اثر مسمومیت با مایکوتوکسین ها در دام ایجاد می شوند. هم چنین اثرات منفی و مخرب مایکوتوکسین ها بر کبد ماهی ها نیز به اثبات رسیده است. برخی مایکوتوکسین ها سبب خون ریزی های اکیموزی روی سطح کبد و کلیه نیز می گردند. هم چنین مصرف مقادیر کم مایکوتوکسین ها، حتی در کوتاه مدت، می تواند منجر به تغییراتی در بافت شناسی و ساختار کبد حیوانات گردد از جمله: تغییر در ساختار سلول های کوپفر (ماکروفاژ های کبدی)، عریض تر شدن سینوزوئید ها، افزایش تجمع آهن در هپاتوسیت ها، تغییرات گذرا در محتوی گلیکوژن کبد و … . افزایش وزن کبد و کلیه نیز در طیوری که خوراک آلوده به مایکوتوکسین مصرف کرده اند مشاهده می گردد.  مایکوتوکسین ها ریسک تومور به خصوص در کبد و کلیه را نیز بالا می برند. 

مایکوتوکسین ها می توانند منجر به افزایش تولید رادیکال های آزاد و استرس اکسیداتیو در کلیه حیوانات شوند و میزان آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) و گلوتاتیون (GSH) و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC) را در کلیه کاهش داده و میزان مالون دی آلدهید (MDA)، که نشان دهنده پراکسیداسیون چربی می باشد، را افزایش می دهند و از این طریق موجب آسیب کلیوی می گردند. سمیت کلیوی (نفروتوکسیسیتی) ناشی از مایکوتوکسین ها به دلیل اثرات مخرب آنها بر غشای پایه سلول های گلومرول می باشد. این تخریب شدید منجر به تورم سلول ها و حتی پاره شدن غشای آنها می شود. هم چنین واکنش های فیبروزی و احتقان عروق خونی هم مشاهده می گردد. 

حفظ سلامت کبد و کلیه برای سلامت عمومی حیوانات و عملکرد بهینه آنها ضروری می باشد. بنابراین برای بهبود ضایعات کبدی و کلیوی ناشی از مایکوتوکسین ها می توان از محصولات کاملا گیاهی هپامارین و لاوارن استفاده نمود.

هپامارین حاوی عصاره گیاه خار مریم (سیلیمارین) می باشد. سیلیمارین در درجه اول به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل کرده و تولید گونه های فعال اکسیژن و پراکسیداسیون لیپیدی را کاهش می دهد و از طرفی تولید آنزیم های آنتی اکسیدانی مانند گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون ردوکتاز، سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز را افزایش می دهد. هم چنین با پایدار کردن غشای هپاتوسیت ها، جلوی ورود سموم و توکسین ها به سلول های کبدی را می گیرد. سیلیمارین با افزایش سنتز RNA ریبوزومی منجر به افزایش پروتئین سازی و تحریک بازسازی سلول های کبدی می شود و از تبدیل هپاتوسیت ها به میوفیبروبلاست جلوگیری می کند و در نتیجه فیبروز و سیروز کبدی را مهار می کند. به علاوه دارای اثرات ضد التهابی نیز می باشد. بنابراین استفاده از هپامارین در حیواناتی که دچار مایکوتوکسیکوز شده اند، می تواند اثرات منفی مایکوتوکسین ها بر کبد را خنثی کند.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

لاوارن نیز حاوی عصاره طبیعی گیاه گزنه بوده و به نحوی فرموله شده که اجزای مختلف آن اثرات درمانی یکدیگر را تشدید و تقویت می کنند. مهمترین مواد موثره در لاوارن شامل ترکیبات فنولی، کوئرستین، کافئوئیل مالیک اسید و کلروژنیک اسید می باشد. گزنه  موجود  در  این  محصول در کاهش التهاب و عفونت دستگاه ادراری بسیار موثر است و به دلیل مقادیر بالای آهن و ویتامین C  موجود در آن عملکرد آنتی اکسیدانی و ضد استرس اکسیداتیو نیز دارد. بنابراین می تواند آسیب اکسیداتیو ناشی از مایکوتوکسین ها را برطرف کند.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

روش های مقابله با مایکوتوکسین ها

شناخته شده ترین رهیافت برای سمیت زدایی مایکوتوکسین ها استفاده از مواد خوراکی جاذب یا توکسین بایندر ها است که می توانند در لوله گوارش حیوانات به مایکوتوکسین ها چسبیده و جلوی حرکت آنها را بگیرند و در نتیجه فراهم زیستی آنها را کاهش می دهند. با اینکه این روش می تواند برخی از مایکوتوکسین ها مثل آفلاتوکسین را حذف کند، اما روی تمام مایکوتوکسین هایی که می توانند در خوراک دام، طیور و آبزیان وجود داشته باشند، موثر نیست. بیوترانسفورماسیون هم یکی دیگر از رهیافت های تایید شده برای سمیت زدایی مایکوتوکسین های غیر قابل جذب می باشد. در این روش ساختار مولکولی مایکوتوکسین ها توسط میکروارگانیسم ها و آنزیم های آنها تغییر کرده و به متابولیت های غیر سمی تبدیل شده و در نهایت از بدن دفع می شوند. میکروارگانیسم هایی که برای این هدف انتخاب می شوند باید کارایی بالا و قیمت مناسب داشته باشند و ترکیبات ناخوشایند در خوراک تولید نکنند. هم چنین باید غیر سمی و امن باشند و در طی پردازش خوراک پایدار باقی بمانند. به علاوه این میکروارگانیسم ها نباید بر اجزای خوراک تاثیر منفی بگذارند. و در لوله گوارش حیوان هم باید پایدار باقی بمانند و تا جایی که ممکن است سریع و کامل مایکوتوکسین ها را غیر فعال کنند.

به طور کلی روش های متعددی برای کنترل رشد قارچ های تولید کننده مایکوتوکسین و کاهش مایکوتوکسین در خوراک وجود دارد از جمله روش های فیزیکی (اشعه دادن، مواد جاذب) شیمیایی (محلول های قلیایی، اوزون)، زیستی (میکروارگانیسم ها، آنزیم ها). به علاوه اخیرا از تکنولوژی های جدید مثل فشار هیدرواستاتیک، پالس الکتریکی، فراصوت و پلاسمای سرد و مهارکننده های طبیعی هم استفاده می شود. گرچه کنترل مایکوتوکسین ها در محصولات غذایی با استفاده از نگهدارنده های مصنوعی و مصرف پایدار آنها در صنعت خوراک مورد تایید مصرف کنندگان نمی باشد. زیرا این ترکیبات زیست تجزیه پذیر نیستند و مشکلات زیادی برای محیط زیست و سلامت انسان و حیوانات به وجود می آورند. از این رو محققان روش های جایگزین امن و طبیعی را برای کنترل آلودگی ها به خصوص آلودگی مایکوتوکسینی در زمان ذخیره خوراک، معرفی کرده اند. یکی از روش ها برای ضدعفونی خوراک و کاهش ریسک آلودگی به مایکوتوکسین ها استفاده از ضدغونی کننده طبیعی خوراک آنتی آمونیوم اکسترا می باشد. این محصول حاوی عصاره های گیاهی، اسید های ارگانیک و ترکیبات معدنی می باشد. آلیسین یکی از مواد موثره موجود در آنتی آمونیوم اکسترا است که دارای خواص ضد میکروبی و ضد قارچی گسترده است. کورکومینوئیدها، پلی فنول ها و کورکومین ها از دیگر مواد موثره موجود در این محصول هستند. این ترکیبات دارای اثر آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی قوی بوده و با بهبود گردش خون به سلامت کبد کمک کرده و موجب سم زدایی می شوند. بنابراین توانایی کبد را در سمیت زدایی مایکوتوکسین ها افزایش می دهند. پپرین یکی دیگر از مواد موثره موجود در آنتی آمونیوم اکسترا می باشد که یک آنتی اکسیدان قوی است و از آسیب های اکسیداتیو ناشی از مایکوتوکسین ها پیشگیری می کند. اسید های ارگانیک و ترکیبات معدنی موجود در این محصول نیز دارای اثرات ضد قارچی و ضد باکتریایی می باشند. بنابراین آنتی آمونیوم اکسترا با جلوگیری از رشد قارچ ها در خوراک دام، طیور و آبزیان از آلودگی مایکوتوکسینی آنها پیشگیری می کند.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.

تاثیر ترکیبات طبیعی بر مایکوتوکسین ها

ترکیبات گیاهی و طبیعی به طور گسترده در کشور های در حال توسعه، به دلیل سازگاری بهتر و عوارض جانبی کمتر، مورد توجه قرار گرفته اند. در سال های اخیر استفاده از دارو های گیاهی و طبیعی در دامپزشکی هم افزایش یافته است و تقاضا برای آنها روز به روز بیشتر می شود.

ترکیبات طبیعی و گیاهی عمدتا به صورت پودر برای زدودن مایکوتوکسین ها استفاده می شوند و بر خلاف ترکیبات شیمیایی هیچ گونه باقیمانده سمی بر جای نمی گذارند. خاصیت ضد مایکوتوکسینی این ترکیبات طبیعی ناشی از مواد موثره موجود در آنها مانند اسید های فنولی، آلکالوئید ها، کوئرستین، ترپن ها، تانن ها و ترکیبات فرار می باشد. امروزه تقاضای زیادی برای عصاره های گیاهی به منظور کاربرد های مختلف در صنعت خوراک وجود دارد. عصاره های گیاهی با منابع مختلف توانایی تجزیه مایکوتوکسین ها را دارند و می توانند رهیافتی امیدوارکننده و کارآمد برای پیشگیری از رشد قارچ ها و تولید مایکوتوکسین ها باشند.