پرورش میگو، به عنوان یک منبع غنی پروتئین حیوانی، در سراسر جهان رشد و پیشرفت چشمگیری داشته است.
در صنعت پرورش میگو، شیوع بیماری ها علت اولیه کاهش تولید و خسارات اقتصادی محسوب می شوند.
بیماری AHPND یا نکروز حاد هپاتوپانکراس، یک عفونت باکتریایی نسبتا جدید است که توسط برخی گونه های باکتری ویبریو در میگو ها، به خصوص میگو های خانواده پنائیده، ایجاد می شود.
این بیماری اولین بار در سال 2009 میلادی در چین مشاهده شد و سپس به کشور های جنوب شرق آسیا نیز منتقل شد. تولید میگو در کشور هایی که درگیر این بیماری شدند تا 60% کاهش پیدا کرد. اخیرا این بیماری در ایران نیز شایع شده است.
حساسیت میگو ها در ابتدای زندگی به نکروز حاد هپاتوپانکراس بیشتر است. اما با وجود اینکه تلفات در میگو های جوان 40 تا 60 روزه بیشتر است، با این حال گزارش هایی از بروز بیماری در سنین بالای 100 روز هم وجود دارد.
این بیماری باعث آسیب غدد گوارشی هپاتوپانکراس و از بین رفتن سلول های آن می شود. بنابراین عملکرد این ارگان مختل شده و منجر به تلفات گسترده می گردد.
علائم بیماری
میگو های مبتلا به AHPND معمولا بی حالند و شنای آنها غیر طبیعی می شود. میگو های بیمار اشتهای خود را از دست می دهند و غذا خوردن آنها قطع می شود. بنابراین لوله گوارش آنها خالی و رنگ پریده، و رشد میگو ها نیز آهسته می گردد.
در ابتدای عفونت ارگان هپاتوپانکراس شکننده و با ادامه بیماری، بافت آن سفت و رنگ پریده می شود سپس نقاط سیاه رنگی نیز بر روی آن ظاهر می گردد و این ارگان به شدت کوچک شده و تحلیل می رود.
عوامل مستعد کننده و انتقال AHPND
بیماری AHPND به صورت افقی و از راه دهان منتقل می شود. رخداد نکروز حاد هپاتوپانکراس در آب های با شوری کم (زیر 20 ppt) کمتر است. اما عواملی نظیر بیش از حد غذا دادن، کیفیت پایین خوراک و آب و رشد و تکثیر بیش از حد جلبک ها می توانند سبب افزایش احتمال رخداد بیماری شوند.
کنترل AHPND
راه کار هایی که برای درمان و یا کاهش شدت بیماری AHPND به کار می روند شامل آنتی بیوتیک ها و ضد عفونی کننده ها می باشند؛ با این حال این روش ها موفقیت آمیز نبوده اند و در مجموع درمان موثر و قطعی برای این بیماری وجود ندارد.
با توجه به اینکه میگو ها سیستم ایمنی اختصاصی ندارند، بنابراین نمی توان از واکسیناسیون برای پیشگیری از نکروز حاد هپاتوپانکراس کمک گرفت. پس مهم ترین و موثر ترین روش کنترل و پیشگیری از این بیماری به کمک اقدامات مدیریتی است مانند استفاده از پروبیوتیک ها، پری بیوتیک ها، حفظ کیفیت آب، استفاده از خوراک با کیفیت و هوادهی آب.
مکمل سین بیوتیک MLC، حاوی میلیون ها باکتری پروبیوتیک لاکتوباسیلوس کازئی و پری بیوتیک اختصاصی آن یعنی دکستران می باشد. لاکتوباسیلوس کازئی به مقدار زیادی در روده مستقر شده و با باکتری های بیماری زا مانند ویبریو ها بر سر جا و مواد مغذی رقابت کرده و جلوی استقرار و تکثیر آنها را می گیرد. به علاوه سبب تقویت ایمنی هم می شود و از این طریق نیز مقاومت میگو ها در برابر بیماری را افزایش می دهد. هم چنین با تقویت فلور میکروبی میگو ها و سلامت گوارش آنها موجب بهبود سلامت و رشد آنها می شوند. دکستران نیز منجر به تقویت زنده ماندن و رشد و تکثیر لاکتوباسیلوس کازئی و فلور میکروبی میگو شده و به تقویت ایمنی آن نیز کمک می کند. هم چنین استفاده از سین بیوتیک MLC با بهبود کیفیت آب و کنترل رشد جلبک ها از بیماری AHPND پیشگیری می کند.
برای اطلاعات بیشتر در مورد فواید مصرف سین بیوتیک MLC در آبزیان اینجا کلیک کنید.
