اکتیمای واگیردار که تحت عنوان درماتیت پوسچولی واگیردار، دهان زخم و اورف هم شناخته می شود، یک درماتیت حاد در گوسفند و بز است که توسط پاراپاکس ویروس (ویروسی از خانواده آبله) ایجاد می شود. این بیماری در سراسر دنیا رخ می دهد و زئونوز بوده و قابل انتقال به انسان می باشد. این ویروس در انسان منجر به ایجاد ضایعات پوستی می گردد. شیوع این بیماری در مناطقی که گله های متراکم گوسفند و بز وجود دارند، بیشتر است. بیماری اکتیمای واگیردار اهمیت اقتصادی بالایی دارد؛ زیرا در حیوانات مبتلا، استرس ناشی از بیماری و ضایعات پوستی منجر به کاهش تولید شیر، وزن گیری، کیفیت پوست، چرم و پشم شده و از این طریق ضرر اقتصادی زیادی به بار می آورد.
علائم بالینی اکتیمای واگیردار در گوسفند و بز چیست؟
اکتیمای واگیردار هم غشاهای مخاطی و هم پوست را درگیر می کند و شدت ضایعات آن می تواند از پرخونی و پوسچول های کوچک در اطراف دهان و پوزه تا ضایعات چرکی در نقاط مختلف بدن متغیر باشد. ضایعات از ماکول (نقاط قرمز روی پوست) و پاپول (برآمدگی پوست) شروع می شوند و به پوسچول (برجستگی های پر از چرک) و تاول تبدیل می گردند. ممکن است روی آنها دلمه های قهوه ای هم دیده شود. این دلمه ها شکننده بوده و خیلی زود به خون ریزی می افتند. بعد از اینکه دلمه ها خشک شدند و افتادند، پوست شروع به ترمیم می کند.
ضایعات پوستی در اکتیمای واگیردار بیشتر در نواحی بدون موی پوست دیده می شوند. این ضایعات معمولا از شکاف لب ها شروع و سپس در پوزه و حفره دهانی منتشر می شوند. هم چنین این ضایعات بر گوش ها، بینی، پلک و در موارد شدید پستان، پاها و اندام تناسلی نیز ممکن است دیده شوند.
ضایعات پوستی اکتیمای واگیردار معمولا بعد از 3 هفته برطرف می شوند اما در صورت عدم مراقبت و رسیدگی کافی، ممکن است دچار عفونت های ثانویه باکتریایی گردند. هم چنین ضایعات پوستی دردناک در لب و دهان، مانع غذا خوردن حیوان و در نتیجه کاهش وزن گیری می شود. ورم پستان نیز ممکن است متعاقب این بیماری در گوسفند و بزها مشاهده گردد.
میزان شیوع اکتیمای واگیردار و تلفات ناشی از آن چقدر است؟
بیماری اکتیمای واگیردار می تواند هرساله در مناطق آلوده اتفاق بیفتد. در این حالت حیوانات بالغ تر درجاتی از ایمنی را نسبت به بیماری نشان می دهند که در این صورت ممکن است تنها ضایعات پوستی کوچک در آنها دیده شود که آن هم به سرعت بهبود می یابد. در صورت مواجهه اولیه با بیماری، شیوع آن در گله می تواند به 70% هم برسد. بره ها و بزغاله های زیر 1 سال با شدت بیشتری درگیر بیماری می گردند. در بیشتر موارد تلفات ناشی از این بیماری بسیار کم و زیر 1% می باشد اما مشکلاتی از قبیل عفونت های باکتریایی ثانویه، آلودگی با بندپایان و حشرات و بی اشتهایی می توانند میزان تلفات را بیشتر کنند.
چگونه می توان اکتیمای واگیردار را در گوسفند و بز درمان کرد؟
در صورت رخداد اکتیمای واگیردار باید دام های آلوده از گله جدا و قرنطینه شوند و محیط ضد عفونی گردد تا از عفونت دام های دیگر جلوگیری شود. این بیماری معمولا خود محدود شونده است اما درمان های حمایتی برای بهبود سریع تر می توانند به کار روند.
برای بهبود ضایعات پوستی و دهانی ناشی از این بیماری ویروسی می توان به ترتیب از اسپری های طبیعی ساناورا (حاوی عصاره های کالاندولا، پروپولیس و آلوئه ورا) و ماریمند 5 (حاوی عصاره های کالاندولا، شیرین بیان و پروپولیس) استفاده نمود. ماریمند 5 دارای اثرات ضدالتهابی، ضد باکتری و ضد قارچی است و با ایجاد یک لایه محافظ بر روی زخم، از درد و تحریک بیشتر آن جلوگیری کرده و به ترمیم سریع تر زخم نیز کمک می کند. بنابراین حیوان زودتر به غذا خوردن می افتد.
برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.
برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.
ساناورا نیز دارای اثرات گسترده ضد درد، ضد التهابي، ضد باكتريایی، ضد قارچي و آنتي اكسيدانی بوده و به ترمیم سریع تر زخم های پوستی کمک کرده و از عفونت آنها نیز پیشگیری می کند.
برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.
برای خرید محصول اینجا کلیک کنید.
هم چنین می توان از داروی کاملا طبیعی ایمونوپروپوفیت به منظور تقویت ایمنی دام استفاده نمود. این محصول حاوی عصاره های اکیناسه (سرخارگل)، پروپولیس و شیرین بیان است و با تقویت ایمنی سلولی و همورال توانایی دام برای مقابله با عفونت ویروسی را افزایش می دهد. هم چنین با کاهش دفع و انتشار ویروس، منجر به کنترل بیماری می گردد.
