همه چیز درمورد انتریت یا اسهال پاروویروس سگ

آنتریت یا اسهال پاروویروسی یکی از انواع اسهال های ویروسی است که چهار ویروس در ایجاد آن نقش اساسی دارند:

• پاروویروس تیپ 1 (CPV-1)
• پاروویروس تیپ 2 (CPV-2)
• روتاویروس سگ سانان (CRV)
• کروناویروس سگ سانان (CCoV)

از بین این چهار ویروس؛ CPV-2 و CCoV اصلی ترین عوامل دخیل در ایجاد آنتریت یا اسهال پاروویروسی هستند.

پاروویروس سگ سانان از عوامل بسیار واگیر و نسبتاً شایع بیماری های حاد و عفونی گوارشی در سگ‌های جوان_6 هفته تا 6 ماه_ و/یا واکسینه نشده است. این ویرووس یک ویروس DNA دار بدون پوشش و تک رشته ای است که متاسفانه در برابر بسیاری از مواد شوینده و ضدعفونی کننده های رایج و همچنین در برابر تغییرات دما و pH مقاوم است. پاروویروس سگ سانان میتواند در محیط سربسته و دمای اتاق حداقل به مدت 2 ماه و در محیط سرباز _اگر از نور خورشید و خشک شدن محافظت شود_ می تواند ماه ها و حتی سال ها زنده بماند.

چه سگ هایی نسبت به انتریت یا اسهال پاروویروسی حساس ترند؟

احتمال دارد که هر سگی با هر نژادی به انتریت یا اسهال پاروویروسی مبتلا شود اما سگ هایی که:

• بین 6 هفته تا 6 ماه سن دارند
• واکسینه نشده اند
• یا واکسیناسیون آن ها ناقص است

بیشتر مستعد ابتلا هستند.

همچنین نژادهایی که بیشتر در معرض خطر هستند عبارتند از:

• روتوایلرها
• دوبرمن پینچر
• پیت بول تریر آمریکایی
• اسپرینگر اسپانیل انگلیسی
• ژرمن شپرد
• گلدن رتریور

با فرض این که توله سگ ها به قدر کافی شیر باکیفیت مادر را خورده باشند، در چند هفته اول زندگی از عفونت محافظت میشوند. با این حال، حساسیت به عفونت با کاهش آنتی بادی اکتسابی مادری افزایش می یابد. استرس (به عنوان مثال: از شیر گرفتن، تعداد زیاد توله ها، سوء تغذیه و غیره)، انگل یا پاتوژن روده ای همزمان (مانند، کلستریدیوم، کمپیلوباکتر، سالمونلا، ژیاردیا  و ویروس کرونا) منجر به بیماری بالینی شدیدتری میشود.

در سگ های بالای 6 ماه، سگ های نر بیشتر از سگ های ماده به انتریت یا اسهال پاروویروسی مبتلا می شوند.

روش انتقال پاروویروس سگ سانان

روش انتقال پاروویروس سگ سانان به صورت آلودگی دهانی-مدفوعی است. سگ های آلوده 4 تا 5 روز پس از برخورد با ویروس (اغلب قبل از ایجاد علائم بالینی)، در طول دوره بیماری و 10 روز پس از بهبودی ویروس را از طریق مدفوع دفع میکنند. عفونت از طریق تماس مستقیم دهان یا بینی با مدفوع حاوی ویروس یا به طور غیرمستقیم از طریق تماس با شطوح و افراد آلوده به ویروس (مانند محیط زندگی، پرسنل و تجهیزات آلوده) به دست می آید.

پاروویروس سگ سانان چه نقاطی از بدن سگ را درگیر میکند؟

چند روز بعد از مواجهه با ویروس، ویروس وارد جریان خون میشود و به اصطلاح ویرمی رخ میدهد. پاروویروس از طریق جریان خون به مغز استخوان، بافت پوششی دستگاه گوارش و بافت های لنفاوی راه پیدا میکند و موجب سرکوب سیستم ایمنی، از کار افتادن پرزهای روده ای و کاهش جذب مواد مغذی از مخاط روده میشود. همچنین ویروس در کلیه ها، کبد، طحال، ریه و میوکارد قلب نیز جای میگیرد و عوارضی به دنبال دارد.

همچنین عفونت های ثانویه باعث پیچیده تر شدن وضع تخریب روده ها، رخداد باکتریمی، اندوتوکسمی و تشکیل لخته های خونی میشود.

علائم بالینی انتریت یا اسهال پاروویروسی

شدت بیماری و بروز علائم بالینی به عواملی چون:

• سن
• شدت استرس وارده
• نژاد

و

• وضع ایمنی

بستگی دارد.

بیشترین و شدیدترین شکل بیماری در توله های زیر 3 ماه رخ میدهد و علائم شامل:

• استفراغ شدید
• اسهال سبز-خاکستری-خونی بدبو
• بی اشتهایی
• کم آبی

و

• کاهش نوتروفیل و لنفوسیت های خون است.

تشخیص انتریت یا اسهال پاروویروسی

تشخیص ابتدایی توسط دامپزشک، بر اساس علائم بالینی انجام میشود.

سپس با رقیق کردن مدفوع و استفاده از کیت های تشخیصی سریع، در عرض چند دقیقه به تشخیص قطعی میرسیم. اگر دو خط این کیت قرمز بشود جواب مثبت است و به این معناست که سگ به اسهال پاروویروسی مبتلا شده است.

اخذ آزمایش خون و کاهش تعداد گلبول های سفید تایید کننده جواب کیت است.

آیا بیماری انتریت یا اسهال پاروویروسی واگیردار است؟

متیفانه جواب این سوال “بله” است! اسهال پاروویروسی به شدت برای سگ‌های دیگر مسری است و به راحتی از طریق مدفوع و استفراغ سگ پخش می شود. پاروویروس همچنین می‌تواند خارج از بدن – مثالاً روی چمن‌های پارک – حداقل به مدت شش ماه و حتی خیلی بیشتر زنده بماند.

سگ شما می‌تواند حتی با استشمام مدفوع آلوده سگ دیگر به بیماری انتریت یا اسهال پاروویروسی مبتلا شود.

آیا میتوان از ابتلای سگ به اسهال پاروویروسی جلوگیری کرد؟

از آنجا که پاروو می تواند کشنده باشد، بسیار مهم است که از سن شش هفتگی واکسیناسیون سگ ها/لینک* جدی گرفته شود.

اولین واکسن معمولاً زمانی تزریق می شود که توله سگ بین 6 تا 10 هفته سن داشته باشد. واکسن دوم معمولاً دو تا چهار هفته بعد تزریق می شود. در برخی از نژادها مانند روتوایلر یا دوبرمن، تزریق سومین واکسن زمانی که توله سگ بیش از 16 هفته سن دارد نیز توصیه میشود. یک سال بعد نیز باید دوز تکرار شونده دریافت شود.

درمان انتریت یا اسهال پاروویروسی

متأسفانه دارویی که مستقیما بر ویروس اثر بگذارد و ویروس را از بین ببرد، وجود ندارند. در عوض با درمان های حمایتی سطح ایمنی را ارتقاء میدهیم تا بدن توانایی مبارزه با ویروس را داشته باشد. به این منظور میتوان از داروی ایمونوپروپوفیت استفاده کرد.

برای اطلاعات بیشتر داروی ایمونوپروپوفیت اینجا کلیک کنید.

برای خرید داروی ایمونوپروپوفیت اینجا کلیک کنید.

 برای مقابله با عفونت های ثانویه آنتی بیوتیک تراپی نیز انجام میشود. بسته به شرایط بیمار سرم تراپی، داروهای ضد تهوع تجویز میشود و درصورت نیاز انتقال خون نیز صورت میگیرد.

همچنین میتوانید از کوکسی فیت ال برای مبارزه با انگل های گوارشی همزمان و جبران عوارض سوء ویروس بر روده استفاده کنید.

برای اطلاعات بیشتر داروی کوکسی فیت ال اینجا کلیک کنید.

برای خرید داروی کوکسی فیت ال اینجا کلیک کنید.

آیا سگ مبتلا به انتریت یا اسهال پاروویروسی زنده می ماند؟

در صورتی که:

• نوتروفیل های خون کم شده باشد
• سن سگ کمتر از 6 ماه باشد
• نژاد سگ رتوایلر باشد

احتمال بهبودی کم است. اما اگر توله سگ شما حدود یک هفته پس از بروز علائم زنده بماند، بیماری را رد کرده و نسبت به آن ایمن میشود. این بیماری کشنده و مسری است بنابراین باید اقدامات جدی علیه آن به کار گرفته شود.