مقاومت ضد میکروبی (AMR) یک خطر بزرگ و مهم برای سلامت عمومی در سراسر دنیا محسوب می شود که رخداد و گسترش روزافزونی دارد. این مشکل اثرات گسترده ای بر سلامت انسان ها، حیوانات و گیاهان دارد و حتی جلوی پیشرفت اقتصادی کشورها را هم می گیرد. مقاومت میکروبی منجر به افزایش شیوع بیماری ها و تلفات می شود و کارآیی داروهای ضدمیکروبی از جمله آنتی بیوتیک ها را کاهش می دهد.
باکتری های مقاوم یا ژن های مقاومت از راه های مختلفی می توانند منتشر شوند و عفونت های مقاوم به درمان ایجاد کنند و جان انسان ها و حیوانات را به خطر اندازند. یکی از راه های انتشار مقاومت آنتی بیوتیکی از طریق مسافرت های بین المللی می باشد.
مسافرت های بین المللی چگونه می توانند در گسترش مقاومت آنتی بیوتیکی نقش داشته باشند؟
مسافران با سفر به شهر ها و کشورهای مختلف می توانند در انتشار عفونت های مقاوم به درمان نقش داشته باشند. پاندمی کرونا (COVID-19) به خوبی نشان داد که سفرهای بین المللی می توانند نقش مهمی در انتشار عفونت های مقاوم به درمان داشته باشند.
در طی چند دهه اخیر، تعداد مسافران بین المللی و توریست ها افزایش قابل توجهی داشته است. براساس گزارش سازمان توریستی ملل متحد (UNWTO)، 19% جمعیت جهان (1.4 میلیون نفر) در سال 2018، بین مرزهای بین المللی در سفر بوده اند. هم چنین تخمین زده می شود که 11 میلیون نفر به دنبال خدمات درمانی مناسب و مقرون به صرفه به کشورهای مختلف سفر کرده اند.
علاوه بر این، در طول دو دهه گذشته، افزایش قابل توجهی در تعداد آوارگان اجباری در سراسر جهان، به ویژه از آفریقا و آسیا که بیشترین درگیری و مرگ و میر ناشی از مقاومت آنتی بیوتیکی را دارند، وجود داشته است. اخیراً این موضوع که مهاجرت اجباری این افراد می تواند به انتقال جهانی مقاومت آنتی بیوتیکی کمک کند، بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
از گذشته، مهاجرت انسان ها در پیدایش و انتشار بیماری های عفونی نقش مهمی داشته است. برای مثال، شیوع وبا و مننژیت عفونی با بازگشت مسافران از مناطقی که بیماری به صورت بومی در آنجا وجود داشته، مرتبط بوده است. اسهال مسافرین نیز عارضه ای شایع بین مسافران است که پیشگیری و درمان آن به دلیل ظهور و گسترش مقاومت ضد میکروبی با چالش رو به رو شده است. به همین دلیل مقررات بین‌المللی و پروتکل‌های بهداشتی مختلفی برای کاهش رخداد چنین بیماری‌هایی ایجاد شده اند و با تمرکز بر واکسیناسیون و یا پروفیلاکسی از بروز چنین شیوع هایی پیشگیری می کنند. با این حال انتشار باکتری های مقاوم و ژن های مقاومت از طریق مسافران هم چنان ادامه دارد.
در طی دو دهه گذشته و با افزایش مسافرت و مهاجرت ها، تعداد افرادی که پس از بازگشت از سفر، ارگانیسم های مقاوم به داروهای ضدمیکروبی را بین کشورهای مبدا و مقصد جا به جا می کنند، افزایش یافته است و میزان این خطر بسته به مبدا و مقصد سفر متفاوت است. براساس مطالعات انجام شده، حمل باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک پس از سفر به مناطقی که عفونت های مقاوم به درمان به صورت بومی در آنجا وجود دارد تا 12 ماه پس از سفر ادامه دارد؛ بنابراین خطر ورود ارگانیسم‌های مقاوم به داروهای ضدمیکروبی به جمعیت‌های حساس افزایش می یابد.
در نتیجه می توان گفت که مهاجرت و مسافرت های بین المللی راهی برای انتشار مقاومت آنتی بیوتیکی در سراسر دنیا محسوب می شوند. بنابراین سیستم های بهداشتی کشورها باید مسافران جدید را شناسایی کنند و مطمئن شوند که اقدامات احتیاطی کافی و لازم انجام می شود.
