تولید کننده داروهای گیاهی، پروبیوتیک ها ، افزودنی های تخصصی خوراک و کنسانتره

مرغ اصلی ترین منبع تامین پروتئین خانوار ایرانی است. سرانه مصرف جهانی مرغ حدود 44 کیلوگرم است و ایران با سرانه مصرف حدود 30 تا 35 کیلو در سال گذشته رتبه 19 ام را در میان سایر کشور ها دارد. پیش بینی می شود که میزان تولید و مصرف مرغ برخلاف روند جهانی که رو به کاهش است در کشورهای در حال توسعه مثل کشورهای خاورمیانه و ایران روند افزایشی داشته باشد. یکی از علت های افزایش مصرف و وابستگی به پروتئین طیوری در ایران در سال های اخیر افزایش قیمت سرسام آور گوشت قرمز در مقایسه با مرغ و کاهش توان مصرفی آن است. از طرف دیگر مرغ بدلیل پروتئین بالاتر و کلسترول و کالری کمتر نسبت به گوشت قرمز و همچنین محدودتر بودن بیماری های مشترک بین طیور و انسان گزینه سلامت تر و مقرون به صرفه تری است. به دلایل ذکر شده پروتئین مرغ کالایی بسیار استراتژیک محسوب شده و ضامن امنیت غذایی و سلامت جامعه است.

سلامت مرغ ارتباط مستقیم با سلامت انسان دارد. یکی از بزرگترین دغدغه ها و مسائلی که سال ها پیرامون بحث سلامت گوشت مرغ مطرح بوده، مساله استفاده از هورمون ها برای رشد بیشتر و سریع تر مرغ است که به آن خواهیم پرداخت. دو سوال معمولا در رابطه با سیستم های پرورش طیور صنعتی مطرح می شود؛ چرا مرغ های صنعتی در زمان بسیار کوتاه چنین رشد جهشی دارند؟ و سوال دوم اینکه آیا در این سیستم های پرورش صنعتی برای رسیدن به این نتیجه از هورمون ها استفاده می شود؟

بحث استفاده از هورمون در تولید مرغ گوشتی به بیش از 70 سال پیش برمیگردد. در آن سال ها حداقل سه تا چهار ماه رسیدن به وزن کشتار طول می کشید و در این سن جوجه های نر به سن بلوغ نزدیک شده و به دلیل ترشح هورمون تستوسترون گوشتشان نرمی و لطافت خود را از دست داده و دیرپرز و سفت می شد به همین دلیل بعضی از تولیدکنندگان اقدام به عقیم کردن جوجه های نر با خارج کردن بیضه ها یا استفاده از ایمپلنت استروزن برای خنثی کردن اثر تستوسترون کردند. این اقدامات نه تنها تاثیری در افزایش رشد خروس ها نداشتند بلکه باعث کاهش سرعت رشد و در عین حال افزایش کیفیت لاشه و لطافت گوشت می شدند. استفاده از این روش ها دیری نپایید و از سال 1950 به دستور سازمان غذا و دارو استفاده از هورمون در طیور کاملا متوقف شد. در دهه شصت میلادی یک کمپانی برای تبلیغات خود از عبارت “مرغ بدون هورمون” استفاده کرد که خود دلیل شروع شایعات و حدس و گمان های بسیار در رابطه با مصرف هورمون در طیور شد. اساس و پایه این گمان این بود که چگونه در کمتر از 30 تا 40 روز یک جوجه 40 گرمی وزنش 40 تا 50 برابر افزایش پیدا می کند. 

برخلاف تصور رایج علت رشد سریع و جهشی مرغ ها هیچ ارتباطی به استفاده از هورمون ندارد. در دهه های گذشته نژاد های سنگین مرغ مثل کورنیش، برهما و غیره برای مصرف گوشتی پرورش داده می شدند. این نژادها تا وزن 5 کیلو هم میرسیدند ولی رسیدن به وزن کشتار 2 کیلوگرم حداقل 3 تا 4 ماه به طول میانجامید. از دهه پنجاه میلادی تلاش ها برای اصلاح نژاد ژنتیکی و رسیدن به نژاد مرغ ایده آل گوشتی شروع شد. این موضوع هیچ ارتباطی با بحث تراریخته نداشته و صرفا با انتخاب و تلفیق صفات مطلوب رشد و تولید در نسل های متوالی و رسیدن به نژاد مطلوب انجام می شود. با بوجود آمدن این نژادهای هیبرید تحول عظیمی در صنعت طیور گوشتی ایجاد شد. جوجه های یک روزه این نژاد ها با مصرف خوراک کمتر طی مدت زمان 34 تا 42 روز به وزن مطلوب بازار (حدود 1/5 تا 2 کیلو) می رسند و این اثر مستقیم اصلاح نژادی مرغ های گوشتی است. لازم به ذکر است که پتانسیل ژنتیکی یک نژاد با تامین کلیه نیازمندی های تغذیه ای به حدمطلوب بروز می کند و برای رسیدن به بیشترین حد تولید و بهره وری داشتن یک جیره متعادل و تامین کننده نیازهای اعلام شده توسط کمپانی اصلاح نژاد ضروری است.